Okręt mój płynie dalej, gdzieś tam…

Często, w praktycznie każdej dziedzinie naszego życia, trafiają nam się dobre wspomnienia z dzieciństwa czy czasów młodości – szeroko pojętej oczywiście. Zwykle, wspomnienia te są tak dobre, że przez usta przechodzi nam zdanie w stylu „Kiedyś nawet pop był dobry…” (witamy w dzisiejszej notce standardowy popelinowy kawałek – ostrzegam, ten mi się kiedyś podobał! :P ) czy też wariacja na temat jedzenia/napojów/programów TV itp. Zdarza się, że takie wspomnienia pchają nas do sprawdzenia, czy przypadkiem to, co było kiedyś, jest tak samo dobre teraz… Doświadczyłem tego z planszówkami, po części też z piwem – i dzisiejszy tekst właśnie o takich wspomnieniach będzie traktował.

Około roku temu w sklepach pojawiła się powtórka jednego z pierwszych kultowych lagerów w Polsce, a mianowicie 10,5 z Kompanii Piwowarskiej. Mnóstwo zostało wtedy o tym piwie powiedziane – przywołane zostały reklamy, jako jedne z pierwszych mające bardzo wyraźną grupę docelową; przywołana została otoczka „cool”, takoż związana z rzeczoną grupą docelową; charakterystyczna puszka – jednym słowem – wszystko! Szybko też zaczęły się pojawiać „recenzje” powtórzonego 10,5 – że to już nie to samo, że została tylko puszka, bo nawet reklam i otoczki już nie ma… Z zewnątrz mogło to wyglądać naprawdę kiepsko, ale trzeba przyznać, że oczekiwania były napompowane do granic możliwości tymi dobrymi wspomnieniami. 10,5 było jednym z pierwszych moich legalnych piw, nie pamiętam dokładnie smaku, ale nie liczyłbym na to, że różnił się czymś od aktualnie produkowanych eurolagerów – i te wspomnienia naciskały mi na głowę, kręciły myślami w kierunku kupna… Ale nie kupiłem, nawet na pamiątkę – i już powiem Wam dlaczego…

Nie kupiłem 10,5 dlatego, że parę lat temu przeżyłem bardzo duże rozczarowanie i zniszczone wspomnienia – a to wszystko przez planszówki…

Magia i Miecz kiedyś (L) i teraz (P – Talizman)

Kto z Was grał za dziecka/nastolatka w Fortunę/Eurobusiness lub Magię i Miecz? Praktycznie każdy, nie da się ukryć. Ja też, i wspomnienia mam (a właściwie miałem) rewelacyjne – wielogodzinne partie Magii i Miecza z siostrą i dwoma kuzynami, kończące się po prostu brakiem czasu (bo Korony Władzy chyba nikt nigdy nie zdobył) czy też podwórkowe partie Eurobusinessu, gdzie można było przyuważyć kto się w kim „buja” obserwując pożyczki pieniędzy czy też „zapominanie” o skasowaniu należności… Przewijamy film o 20 lat do przodu, siadamy przy Monopoly (którego Eurobusiness był klonem, podobnie jak Fortuna) i po piętnastu minutach zaczynamy umierać z nudów… Talizman (czyli nasz stara, dobra Magia i Miecz) rozczarowuje tak samo bardzo – zamiast epickich przygód i walki zostaje tylko wściek, że nic nie zależy od graczy, a wszystko od kostek… Nie pomaga nawet pińcet razy lepsza jakość druku, niezłe figurki z tworzywa zamiast kartonowych portretów w podstawkach ani znacznie lepiej napisana instrukcja! Teraz nikt mnie do stołu nie zaciągnie jeśli ma na nim wylądować też jedna z wymienionych gier… Po prostu nie ma co wracać do (pre)historii, kiedy znamy już nowoczesność!

Nie zaciągnie mnie też nikt przed półkę sklepową, na której znajduje się reaktywowane niedawno EB lub ponownie powołane do życia Palone z Okocimia – bo nie chcę sobie rujnować wspomnień, zwłaszcza Palonego, które naprawdę mi smakowało… Tak samo nie chciałbym już spotkać na piwnych półkach Hebana – zostawmy wspomnienia w spokoju, a grajmy w (i pijmy) to co nowe i dobre!

To mówiłem ja, antykonserwatysta w każdej dziedzinie :> Ktoś zepsuł sobie wspomnienia EB, Palonego albo jakiejś planszówki?

Reklama

Dlaczego duży chce być małym?

Żywiec APA, Cieszyński Stout, Cieszyńska IPA – „Koncerny chcą nas zniszczyć”! Fala przerażenia rozlała się jakiś czas temu po internetach piwnych – craftowi gracze (browary) boją się zmniejszenia ciężko wywalczonego kawałka tortu; piwni ewangelizatorzy boją się, że podobne, choć gorsze smakowo, piwa w niższej cenie utrudnią lub uniemożliwią „nawracanie” kolejnych piwoszy na nowofalowe trunki; sklepy boją się odejścia części klienteli… Wszyscy po trochu racji mają, rzecz oczywista, ale mi nie wydaje się, żeby było w tym wielkie zagrożenie. Spójrzcie, dlaczego tak sądzę!

Czy koncernowi zależy na walce z rzemieślnikami? No tak, każdy procent na słupku robi różnicę, ale niestety, drodzy browarnicy – nie jesteście głównym targetem. Głównym konkurentem koncernu jest… drugi koncern! Po dwóch czy trzech latach, kiedy najlepszą/najlepiej rozreklamowaną serią piw premium w Polsce była seria Książęcych z Kompanii Piwowarskiej, głowę podniosła Grupa Żywiec. Tup! Nie będzie Tyskie pluć nam w twarz! A że GŻ dysponuje w Polsce browarem umożliwiającym warzenie piw górnej fermentacji (przypominam, że KP w Polsce nie ma jak tego robić!), i dorzucając do tego doświadczenie z warzeniem Grand Championów, dość oczywiste wydaje się otwarcie nowej linii premium – moim zdaniem Cieszyńskie piwa mają tę samą grupę docelową, co Książęce – nie są szczytem wyrafinowania, ale pewnie będą relatywnie szeroko dostępne. Gdzieś tam w drugiej lidze pałętają się piwa Okocimia, choć przypuszczam, że możemy spodziewać się niedługo jakiejś ofensywy związanej z linią piw „Sezonowe” lub z wieszczącym pewne kroki powrotem Okocimia Palonego… Czy więc ktoś uważa, że koncerny chcą urwać hydrze łeb z napisem „Podwójny belgijski porter z czekoladą na wiórkach dębowych”? A może raczej jest to ten łeb z napisem „Niezbyt odkrywczy, ale i tak inny niż standardowy, lager z browaru regionalnego”? To właśnie na miejscu browarów regionalnych najbardziej bałbym się ofensywy koncernów – i półka cenowa podobna i grupa docelowa…

Jak szersza dostępność koncern-kraftów wpłynie na nowych adeptów? A jak ma wpłynąć? Negatywnie? No sorry, nie wierzę! Do niedawna, żeby wprowadzić kogoś nowego w świat dobrego piwa metodą inną niż „AIPA w twarz”, trzeba było mieć szczęście z dostępnością niektórych piw. Po wyjściu niesławnego Żywiec APA ten pierwszy krok jest już w miarę szeroko (i rozumiem przez to np. osiedlowy spożywczak) dostępny! A żaden z moich adeptów nie chciał się na ŻAPIE zatrzymywać, zwłaszcza, kiedy dowiadywali się, że piwa rzemieślnicze są znacznie lepsze i JESZCZE ciekawsze! Tutaj widzę jednak pewien ważny aspekt, o którym marudzę nie od tygodnia czy miesiąca, ale od lat – butelki! Szanowni rzemieślnicy – butelkujcie swe piwa! Choćby i niepastery i niefiltry – każdy na tym zyska, a najbardziej Wy! Wiadomo – ciągle piszemy i dyskutujemy o nienasyconym rynku, że każda ilość craftowego piwa się sprzeda, że „nowe browary zawsze bezpiecznie wchodzą na rynek AIPĄ!”, że multitapy i tak biorą całość produkcji…. Ale zadbajcie o każdego potencjalnego klienta, a to się zwróci w dwójnasób! Ruch Artezana i Pracowni w kierunku butelkowania cieszy mnie chyba najbardziej – może w końcu dostępność ich wyrobów będzie czymś więcej niż tylko efemerydą i łutem szczęścia w multitapie innym niż „domowy”… Reasumując – szersza dostępność koncern-kraftu zła nie jest, a jeśli pójdzie za tym zwiększona dostępność craftu „prawdziwego”, to zyskamy na tym wszyscy! No, może poza ludźmi pragnącymi „porządnego pilsa za trzy złote od polskich rzemieślników”, ale nie oszukujmy się – im to nikt nie dogodzi :>

A co ze sklepami? O ile wzmiankowana już ŻAPA znika z mojego spożywczaka na winklu w trymiga, to jednak nie jest uzupełniana na bieżąco, prawdopodobnie z tego samego powodu, co w sklepach typowo piwnych nie są uzupełniane na bieżąco piwa rzemieślnicze – więcej by się go sprzedało tylko wtedy, jeśli więcej by go było. Więc jeśli hipotetyczny żapopijca ma czekać i nie iść do specjalistycznego po „zamiennik”, to rzeczywiście, upadek sklepów specjalistycznych jest tuż-tuż – ale jeśli ktoś ŻAPĘ kupił mając uprzednio doświadczenie z dobrym piwem rzemieślniczym, to po pierwsze wie jak trafić do sklepu specjalistycznego, a po drugie – raczej rzeczonej ŻAPY dużo kupował nie będzie. Z dużą dozą prawdopodobieństwa z piwami z Cieszyna będzie tak samo, a ich dostępność będzie taka, jak Książęcych – dostępne wszędzie i jeszcze dopchniemy tam, gdzie nie było do tej pory – ale ile Książęcych stoi i czeka na nowy dom?

Odpowiadając sobie i Wam, szanowni czytelnicy, na pytanie z tytułu tego wpisu – Dlaczego duży chce być małym? – Bo będzie mu się to opłacać, i to tak długo, jak długo ten mały, do którego można się będzie upodobnić, będzie na rynku. A jak maluchy podniosą głowy jeszcze wyżej, to się ich wykupi zamiast niszczyć, bo to zawsze okazja do rozszerzenia portfolio, a wzory ZAGRANICO już dawno się pokazały.

I tym optymistycznym akcentem – zapraszam do dyskusji!

Stare Wygi kontra Młode Wilki

Nowe browary pojawiają się w Polsce coraz częściej, to wie każdy śledzący w jakikolwiek sposób scenę piwną. Upadków na razie praktycznie nie ma (poza jednym, jedynym, Świńskim Ryjkiem, co mnie akurat zdziwiło, bo ich debiutanckie, a zarazem jedyne, piwo – Opolski Łącznik – było całkiem dobrym bitterkiem). Nowi wchodzą na rynek przebojem, często oferując już na starcie piwa z solidnym twistem (vide Kingpin), a jak nie twistem, to przynajmniej bardzo dobre – jak Solipiwko czy Kraftwerk. Oczywiście niektórzy idą sprawdzoną ścieżka, wypuszczając piwa bez wad ale i bez większych zalet, ale rynek wciąż jest nienasycony, że i takie świeżynki mają szansę się rozwinąć, co najlepiej widać po Radudze – który to browar po średnio udanym Metropolis, zaczął wypuszczać piwa naprawdę przemyślane i bardzo dobre – Nosferatu, Sunset Blvd i Lost Weekend to zdecydowanie pierwsza liga.

Jak w tym świecie radzą sobie starzy wyjadacze? Ano różnie – Pinta na przykład idzie konsekwentnie swoją drogą, mieszając style eksperymentalne i nowofalowe z klasyką, utrzymując stały, w miarę wysoki poziom, ale jakoś specjalnie nie szalejąc. Artezan w końcu się obudził i zareagował na lata błagań klienteli – butelki spod znaku jeża już w sklepach! AleBrowar działa trochę jak Pinta – robi swoje – ale w przeciwieństwie do Pinty próbuje coraz to nowych twistów i szaleństw, a także mocno wziął się za kooperacje. I o jednej z tych kooperacji będzie właśnie dziś mowa.

So Far, so Dark – to piwo uwarzone wspólnie przez starych wygów polskiego kraftu, AleBrowar i Artezana. Robust Porter z kawą i lukrecją (a właściwie ekstraktem z lukrecji) – brzmi całkiem nieźle, może poza tą lukrecją, za która nie przepadam (zresztą – nie tylko ja) – a przy okazji dość podobny twór opuścił ostatnio bramy śląskiego Kraftwerku. Ich Heksa to Brown Porter z lukrecją (tym razem w korzeniu). Spróbujmy więc małego porównania:

Heksa – Kraftwerk

Pierwsze co widzę w tym piwie to kiepska grafika na etykiecie. Daleko jej, co prawda, do miszczuf clipartu, jakim na swoich pierwszych etykietach był browar Chmielarium, niemniej jednak styl wczesnoszkolnokomiksowy z obowiązkowym gorsetem jakoś średnio do mnie przemawia – ilustracja jest po prostu brzydka… No i dykteryjka w gwarze śląskiej też wydaje się na siłę zerżnięta od poznańskich pyr z SzałuPiw… Piwo nalewa się z żenująco niską pianą, która do tego błyskawicznie redukuje się prawie do zera, pozostawiając jedynie wątłą obrączkę na styku tafli piwa ze szkłem. Nie ma piany, nie uświadczysz – jak w coca-coli! Zapach jest całkiem przyjemny, zdominowany przez ciemne słody, ale lukrecję też czuć wyraźnie – co ciekawe, nie odrzuca mnie tak jak w przypadku korzenia lukrecji pogryzanego saute, ani nawet tak, jak w lukrecjowych żelkach z odpustu. Smak też jak najbardziej daje radę, choć tu lukrecja jest już mocniej odczuwalna, co zaczyna mi przeszkadzać w okolicach połowy kufla. Heksa jest piwem relatywnie lekkim, pije się bardzo przyjemnie, nie męczy (poza lukrecją, jeśli ktoś nie lubi) – ogólnie, porządne. Wracając do pierwszego akapitu – tym razem Kraftwerkowcy postawili na twist zamiast rewelacji smakowej, ale się udało! Jeśli jeszcze traficie – bierzcie!

So Far, so Dark – Alebrowar/Artezan

Tutaj zaś, w przeciwieństwie do Heksy, butelka jest przepiękna – malunek na szkle, styl Deeplovesque (który ma zostać oficjalnym wyglądem linii kooperacyjnej ‘Hop heads and friends’) – znowu zacząłem myśleć o tym jak zrobić z tej butelki szklankę! No ale ważniejsza jest zawartość niż opakowanie, zatem otwieramy i nalewamy – jest pierwsza różnica – piana, nie dość, że obecna, to jeszcze całkiem bujna! Opada co prawda dość szybko, ale jednak nie tak szybko jak we wcześniejszej Heksie, a także zostawia do końca cienki kożuszek na tafli piwa. W zapachu dominuje kawa na zbożowej podbudowie, z leciutkimi akcentami lukrecjowymi – znacznie słabszymi niż w piwie z Kraftwerku, ale dla mnie to i lepiej. W smaku obecne nuty kawy, czekolady mlecznej (diacetyl? Chyba jednak nie…) oraz delikatna lukrecja. Zdecydowanie, jeśli chodzi o dodatki, to kawa przyćmiła lukrecję, co całemu piwu wyszło na dobre – można pić i pić, zwłaszcza, że goryczka też jest delikatna i nieprzesadzona. Po jakości tego piwa dobrze widać, dlaczego Artezan i AleBrowar przez długi czas były uważane za najlepszych rodzimych kraftowców – oni po prostu wiedzą jak robić piwa dobre, nawet, jeśli nie szalone!

W bezpośrednim pojedynku kooperacyjna ryba pobiła śląską wiedźmę – jednak Heksa nie jest bynajmniej piwem złym – po prostu So Far, so Dark jest o oczko lepsze! Ale polecić można spokojnie obydwa!

Jak watman pił „Porządnego pilsa za 3pln” i inne piwo z tego samego browaru rzemieślniczego…

Dziś bez popelinowego kawałka, bo i notka nieco inna niż wiele dotychczasowych.

Nie tak dawno temu, po blogosferze piwnej przetoczyła się fala zachwytu nad Polką, czyli pierwszym „porządnym pilsem za 3 złote” z browaru rzemieślniczego. Sam styl nie jest chyba nikomu obcy, a przytoczony cytat to już anegdotyczne stwierdzenie z forum b-bizu – tło historyczne jest takie: ktoś stwierdził, że polscy rzemieślnicy ciągle tylko nowofalowe style (określone jako „ipa-sripa”), a „Porządnego pilsa za 3 złote to nie ma komu warzyć…” no i zaczęła się standardowa przepychanka słowna, a to zdanie trafiło do słownika wszystkich internetujących piwoszy…

Pilsów i jasnych lagerów opiłem się dużo, a ostatnimi czasy jedynym, który naprawdę mi smakował, było Jurajskie z Ostropestem. Tak, więc, jako że piwnych premier jest coraz więcej, to normalne, że część piw swojej szansy nie dostanie – w moim przypadku pierwszy ”odsiew” to zwykle pytanie o butelkowanie (oczywiście są wyjątki, bo czasem uda się wyskoczyć do multitapu). Po tym, przychodzi pytanie o browar, a jeszcze dalej o styl piwa. Wzmiankowana Polka wstępnie odpadła właśnie na trzecim pytaniu. No ale ostatnio jakoś się „obrobiłem” z preferowanymi stylami, to i na Polkę (znaną również jako Wąsosz 9* ) przyszedł czas. Owszem, jak na pilsa, to dobre, zdecydowanie pasuje tu określenie „porządne”, cena też gra, ale…

No właśnie – ale – czy rzeczywiście warto angażować moce produkcyjne na piwo, które samo w sobie nie jest zdecydowanie inne niż „porządny lager za 4,5pln”, a jednocześnie i tak jego dostępność będzie mniejsza niż rzeczonych lagerów? Żeby nie być gołosłownym, wymienię Kormorana Niefiltrowanego, Ciechana Wybornego czy Lagerowego… O koncerniakach nie wspominam z kilku powodów: po pierwsze – żaden polski craft ani nawet browar regionalny na razie nie zbliży się do nich szerokością dystrybucji; po drugie – nie da się z nimi walczyć ceną; a po trzecie – tatrożubroharnasie i tak będą miały swoich wielbicieli, co to zawsze biorą to samo, choć smaku w ślepym teście i tak by nie odróżnili… Czy pils za trójkę z groszami ALE dostępny jedynie w sklepach specjalistycznych ma sens większy niż pokazanie że się da? Moim zdaniem absolutnie nie – i ja wolałbym zobaczyć kolejną ipę-sripę, choćby miał by to być styl tak „nudny” jak cream ale, mild czy „nawet” golden ale! Pewnie, podniosą się zaraz głosy, że dobrze, że mamy piwa „codzienne” od craftowców; że nie wszystko musi być warzone na wodzie po wyparzaniu beczki z wina, doprawione szuflą amerykańca i dosmaczone kopi luwakiem w imię ojca i syna i ducha kraftu… Tyle, że regionalne „średniaki” robią już takie piwa, często po prostu dobre, więc nie widzę żadnego sensu w próbie włażenia na to poletko, skoro nowofalowe piwa od takiego browaru rzemieślniczego sprzedają się na pniu – co pozwala wnioskować, że dwa razy większa partia sprzedałaby się tak samo dobrze…

Co prowadzi mnie do wniosku podobnego do tego, jaki sformułował Bartek Nowak w swoim felietonie „Każdy chce być rewolucjonistą” , tyle że od drugiej strony. Rzemieślnicy! Zostawcie pilsy i lagery browarom regionalnym, a szerzcie rewolucję!

A skoro zacząłem od Polki i wywołałem Browar Wąsosz, to żeby nie było, że ich nie doceniam – szybka recenzja piwa w stylu jak najbardziej klasycznym, acz ciągle słabo reprezentowanym wśród polskich rzemieślników:

Wąsosz– Sir Arthur

– zawartość alkoholu – 5%

– ekstrakt – 12,5*

– nasycenie CO2 – średnie, w kierunku niskiego

– piana – biała, niewysoka, szybko opadła pozostawiając niewielkie plamy na powierzchni piwa

– kolor – herbaciany

– zapach – ziołowy, niespecjalnie mocny, ale przyjemny i zapowiadający stonowane piwo

– smak – przyjemnie goryczkowy, ze śladowymi posmakami paloności i karmelu, a jednocześnie zastanawiająco pełny jak na „marne” 12,5* ekstraktu.

Mamy tu przykład piwa, które, mimo że nie jest rewolucyjną petardą i kolejną ipą-sripą, to do nudy mu daleko. Klasyka wcale nie musi być nudna, tak w piwie (d’oh!) jak i w literaturze (żeby jakoś podchwycić tematykę nazwy piwa – jeśli ktoś uważa, że przygody Sherlocka Holmesa są nudne, to chyba nie był nigdy nastolatkiem ;P ). ESB jest świetnym stylem sesyjnym, a ciągle go u nas mało – na szczęście Sir Arthur jest na miejscu, i mimo, że stoi w dość wyraźnej stylistycznej opozycji do swego wąsatego poprzednika, to jest tak samo dobry! Wąsoszu! Mniej „porządnych pilsów”, więcej ip-srip!

Moja ocena: 7,5/10

¡Ándale! ¡Ándale! ¡Arriba! ¡Arriba! ¡AIPA! ¡AIPA! ¡AIPA! Yeehaw!

AIPA, AIPA, flaga i ikona piwnej rewolucji! Piwo, którego historia powstania jest prawie tak samo amerykańska jak jego nazwa – weźmy klasyczny, wyspiarski styl i zróbmy go po swojemu, najlepiej przy okazji pokazując, że umiar jest dobry dla Europejczyków! I tak właśnie, przez nachmielenie piwa na potęgę amerykańskimi odmianami (złośliwi twierdzą wręcz, że chmiel trzeba do kadzi sypać łopatami!) powstał styl charakteryzujący się wysoką goryczką i tropikalno-owocowo-żywicznymi aromatami. Większość szanujących się (te nieszanujące się również) browarów ‚nowofalowych’ dzierży receptury AIPA w swych dłoniach, albo po prostu warzy piwo w tym stylu, żeby już odejść trochę od tych wszystkich górnolotnych i napuszonych zdań…

W Polsce AIPA też leje się hektolitrami – na rynku jest zatrzęsienie piw w tym stylu, ale, co dziwne, (prawie) wszystkie sprzedają się wyśmienicie – cóż – wciąż jeszcze nasz rynek nie jest nasycony i akurat AIPA jest bezpiecznym stylem, który strat raczej nie przyniesie. Przesyt zaczynają odczuwać niektórzy ‚blogierzy’ (tak, Łukasz, o Tobie mowa! :P ), ale trend ogólny ciągle jeszcze jest pozytywny – co by nie wyszło, to wszyscy piją i opisują. Przyznam, że sam też łykam kolejne piwa w tym stylu jak młody pelikan – a im bardziej nachmielone, tym lepiej! Nie dziwne więc, że udało mi się spróbować większości, które na nasz rynek trafiły – szybki przegląd poniżej ;)

Rowing Jack – AleBrowar – piwo, które zdobyło serca i kubki smakowe wielu piwoszy, uznane już za klasykę, a przez wielu uważane za najlepszą polską AIPA – miewa wzloty (więcej) i upadki (a właściwie zniżki) formy, ale rzeczywiście – jest to jedno z tych piw, które z czystym sumieniem można polecić jako przykład piwa zrobionego dobrze.

Atak Chmielu – PINTA – drugi klasyk, co prawda ostatnimi czasy przezwany ‘atakiem Słodów’ lub też ‘Atakiem Karmelu’, ale wciąż jeszcze ikona, której niespróbowanie może być wręcz uznane za nietakt.

Podróże Kormorana: American IPA – Kormoran – W momencie wypuszczenia na rynek było to niemałe zaskoczenie – po raz pierwszy bowiem browar ‘regionalny’ porwał się na ten styl, co więcej, piwo wyszło wręcz znakomicie! Pomimo tego, że konkurencja nie śpi, to Podróże wciąż są spokojnie w moim Top5 polskich ‘ajp’. Dorzućmy do tego stały poziom piwa i relatywnie szeroką dostępność i już jest prawdziwy hicior!

Megaloman – Ursa Maior – co prawda Ursa ciężko przechodzi(ła? – bo może już się zakończyły) „choroby wieku dziecięcego” i moje spotkanie z punkowym dudkiem nie było porażające (piwo było mocno słodkie i mało chmielowe), ale widziałem też w sieci bardzo pozytywne recenzje tego piwa. Odnotowuję je tu z kronikarskiego obowiązku.

Red AIPA – Haust – Pierwsze na liście piwo z browaru restauracyjnego. Haust jest jednym z tych chlubnych wyjątków, które nie warzą li tylko „jasnego, ciemnego, pszenicznego i miodowego”, ale szaleje po różnych gatunkach, zwykle z całkiem dobrym skutkiem. Taka też jest/była Red AIPA – piwo poprawne, zbalansowane, z intrygującym kolorem (jak sama nazwa wskazuje) i lekkimi posmakami karmelowymi. Kolejny ‘trzeba chociaż raz spróbować’.

Grand Prix 2013 – Ciechan – drugi browar regionalny, który uwarzył piwo w stylu AIPA to Ciechan. Niewątpliwą zaletą (pierwszej warki) była zwycięska receptura konkursowa piwowara domowego Czesława Dziełaka, który markę w środowisku ma wyrobioną. Niestety, po naprawdę dobrej pierwszej warce, jakość mocno poleciała w dół, do tego rozpętała się ‘aferka’ w związku właśnie z autorstwem receptury i wkładem Czesława w to piwo, więc pomimo tego, ze zostało on piwem roku 2013 w plebiscycie bbizu, to ja już go więcej nie kupiłem i nie kupię.

Hoppy New Year – Pracownia Piwa – już wspomniane w recenzji, piwo, którego miało nie być. Na szczęście dla Nas, powstało, i to w takiej formie, że przez ten krótki czas kiedy było dostępne na rynku zarobiło sobie miano najlepszej polskiej AIPA. Zobaczymy, czy w tym roku też się pojawi i czy utrzyma poziom – bo po 8 miesiącach od debiutu tylko jedno czy dwa piwa konkurencji mogą moim zdaniem stawać z Chmielowym Nowym Rokiem do walki jak równy z równym.

Kuguar – Kopyra&Widawa – drugie piwo z browaru restauracyjnego, również już recenzowane na blogu. Bardzo poprawne, ale niczym nie wyróżniające się piwo – przy czym ‘nie wyróżniające się’ jest tu zastosowane tylko w stosunku do innych piw w tym stylu – myślę, że gdyby nie problem z dostępnością (browar restauracyjny oznacza małe partie; dodatkowo Widawa wypuszcza także swoje własne piwa, a kolaboranci mają szerokie portfolio i swoje piwa powtarzają dość rzadko) i dość wysoką ceną, spokojnie mógłbym polecać Kuguara jako pierwszą AIPA komuś, kto szuka wszystkich definiujących cech tego stylu, ale nieprzesadzonych.

American IPA – Doctor Brew – i kolejne piwo, które już miało swoją recenzję. W tym momencie mój faworyt wśród polskich przedstawicieli stylu, ze względu na wysoki poziom goryczki (uwielbiam) nie zepsutej (znaczy ‘zbalansowanej’) zbytnio słodowością. Nie jest to co prawda jeszcze taka szufla chmielu jaką lubię najbardziej, ale zdecydowanie ma w sobie ‘to coś’.

Citra IPA – Birbant – pierwszy single hop (chmielone jedym gatunkiem chmielu tak na goryczkę jak i na aromat) w zestawieniu, pierwsze piwo z Birbanta w zestawieniu. O Birbancie będzie osobna notka („Soon ©”), ale trzeba powiedzieć, że tworzą go osoby odpowiedzialne wcześniej za warzenie w Hauście. Kolejne piwo, o którym mogę powiedzieć to, co o Kuguarze – bezbłędne, nie wyróżniające się American IPA. Dzięki szerokiej dostępności mój aktualny ‘tester’ nowicjuszy.

Lubuskie IPA – Witnica – zaskoczenie większe niż w przypadku Kormorana, bo nie dość, że Witnica ‘słynęła’ wcześniej z niespecjalnie wysokiej jakości swych piw (praktycznie w 100% jasnych lagerów, nie licząc porteru) to debiut ‘nowofalowy’ udał im się dobrze! Piwo jest pozbawione wad (co w przypadku Witnicy jest dużą zaletą), i choć nie prezentuje bardzo wysokiego poziomu to można je wypić bez obrzydzenia.

Cascade IPA – Doctor Brew – single hop od ‘doktorów’, tym razem lekko ugrzeczniony – goryczka nie wyżera gardła ani kubków smakowych, a aromat nie jest aż tak złożony. Niemniej jednak – piwo bardzo dobre, pokazujące co potrafi zrobić sztandarowy chmiel amerykańskich kraftów.

№14.B – Ninkasi – kontraktowcy spod znaku sumeryjskiej bogini też pokusili się o uwarzenie AIPA, lecz, niestety, było ono małym krokiem naprzód po średnio udanym debiucie. Dość mdłe i ujawniające lekki zapaszek kanalizacji piwo nie jest godne polecenia.

Red Cloud – Widawa – Czerwona chmura też już miała swoją recenzję, więc w żołnierskich słowach: najbardziej zbalansowana aktualnie dostępna (?) AIPA w Polsce – jeśli będzie okazja, kupować bez wahania!

Peacemaker – Faktoria – trzecie piwo z westernowej serii tegorocznych debiutantów, w powszechnym mniemaniu pierwsze, w którym uniknęli wad. I dokładnie takie to piwo jest – bez wad, ale też bez specjalnie zaznaczonych zalet. Kaliber podobny jak w przypadku Citra IPA – można nim spokojnie zarażać nowych wyznawców amerykańskich chmieli.

Wujek Sam – Pilsweizer – trzecie zaskoczenie – jak to? Pilsweizer i AIPA? Piwo wyróżnia się dwoma rzeczami: po pierwsze jest lagerowane, czyli w teorii jest najbardziej poprawną AIPA na rynku; a po drugie: jest pierwszym znanym mi przykładem na to, ze AIPA też może być piwem spierpsutym… Tony diacetylu, aż gryzącego w gardło; kanaliza; DMS – można się uczyć na nim wad sensorycznych piwa. Na plus – zadaje kłam twierdzeniu, że wystarczy szufla chmielu żeby nie było czuć niczego więcej…

Kinky Ale – Doctor Brew – drugi single hop od doktorów, tym razem na chmielu Equinox. W wielkim teście Kopyra zajął miejsce w pierwszej trójce, czyli w teorii – jest to piwo bardzo zbliżone do stylowego ideału AIPA. Ja mówię o nim tyle: zapach przecudowny, niestety w smaku coś niepokojącego – i to coś, czego nie potrafię zidentyfikować. Niemniej jednak – jeśli tylko jest możliwość, to trzeba brać! Choćby dla samego aromatu!

Metropolis – Raduga – debiut nowego kontraktowca – niestety nie tak udany jak każdy sobie marzy zaczynając produkcję. Nie jest to na szczęście taka abominacja jak Uncle Sam czy nawet tak nieudane piwo jak №14.B, ale postawić je można co najwyżej obok Witnicy.

Red AIPA – Birbant – nazwa znajoma? Dziwnym nie jest – to piwo na tej samej recepturze (i z prawie tą samą etykietką) co Red AIPA z Hausta. Takoż dobrze zbalansowane, lekko karmelowe, nieprzesadnie goryczkowe. Dostępność bardzo dobra, więc można spokojnie polecić każdemu chętnemu.

Tyle wypitych, kilka jeszcze ich jest – w tym dwa piwa z Pracowni Piwa, które zbierają rewelacyjne oceny – Huncwot i Hadra; kilka różnych wypustów Artezana oraz browarów restauracyjnych, które albo swych piw nie leją w butelki w ogóle albo sprzedają je tylko ‘wokół komina’, więc po prostu nie udało mi się ich dorwać. Gdybym miał wyliczyć aktualne Top3, to znalazłyby się w nim Podróże Kormorana, American IPA z Doctor Brew i Red Cloud, o ile jeszcze jest dostępna – jeśli nie, to trzecim piwem będzie Red AIPA z Birbanta.

A wasze typy?

Tyski Gambrinus – trzy miesiące po starcie

Rzadko spotykany moment pustki przy barze

Jak niektórzy pewnie pamiętają, nieco ponad trzy miesiące temu dość mocno zaangażowałem się w facebookową promocję nowopowstającego tyskiego multitapu – nie powinno to raczej dziwić, bo Górny Śląsk, mimo, że zapchany ludźmi i tradycyjnie mocno piwny, to w kwestii piw nowofalowych poza Katowicami był praktycznie pustynią – toteż kolejny multitap był bardzo mile widziany, a fakt, że znalazł się w moim miejscu bytowania dodatkowo mnie cieszył. Tak się zdarzyło, że byłem na otwarciu a ponownie odwiedziłem lokal dopiero całkiem niedawno… Jak więc kształtuje się obraz tego pubu po czterech miesiącach od otwarcia? Czy się spalił? Czy okrzepł? Zapraszam do czytania…

W kwestiach lokalowo-miejscówkowo-personalnych: Gambrinus znajduje się w pasażu knajpowym przy tyskim hotelu, praktycznie w samym centrum miasta – jakieś trzy minutki piechotą od przystanku regionalnej linii kolejowej jadącej z Sosnowca (przez Katowice), oraz góra dziesięć minut od ścisłego centrum do którego dojeżdżają autobusy z Katowic. Dokładna miejscówka nie ma dobrej historii, bo w tym miejscu splajtowały wcześniej ze cztery restauracje i, o ile dobrze pamiętam, jedna knajpa bardziej piwna – brzmi nieciekawie, no nie? Personalia szefostwa dają jednak dużą nadzieję na to, że Gambrinus utrzyma się dłużej, gdyż ekipa ta nie dość, że postawiła na nogi, to jeszcze rozbudowała i rozkręciła aktualnie bodaj najlepszą koncertownię w Tychach – Underground Pub – który z całkiem żulerskiej meliny jeszcze 7 lat temu (na studiach się tam bywało na tanie piwo, darta i szansę na mordobicie ;P ) stał się centrum rozsądnych koncertów w mieście. Ciągle offtopikując, Underground nie zamyka się w jednym gatunku muzycznym, bo właściciele, jako chyba nieliczni, rozumieją, że na koncert, powiedzmy heavy-metalowy, co tydzień nikt nie będzie biegał ze względu na ograniczenia finansowe, a i szufladka nie jest dobrą rzeczą, więc rotują się tam rzeczone hejwi i ostrzejsze, hip-hopy, awangarda pokroju Braci Figo-Fagot, czy nawet wielogatunkowe open stage! Wracając do Gambrinusa – zdrowy rozsądek ‚głów’ i tam jest widoczny, o czym za chwilę.

Na otwarciu sytuacja kranowa nie była jeszcze ‚multi’ tapowa, bo kranów było w sumie 8 – z czego jedna pompa i jeden dedykowany dla Pilsnera Urquella – ale akurat przywiązania do KP w tym przypadku nie ma, bo piwo jest ściągane z dystrybucji czeskiej. Straszyły także gołe, białe ściany, ale mimo tego knajpa była nabita do granic możliwości – i tu mały wtręt – zdecydowanym minusem jest mała ilość miejsca – co prawda aktualnie Gambrinus ma także ogródek, ale liczyłem, że knajpa będzie w stanie się rozrosnąć wszerz – lokal obok był wolny przez jakiś czas, ale ostatnio już w środku widać było jakieś prace remontowe i obsługa Gambrinusa rozwiała moje marzenia – obok znajdzie się kolejna restauracja. W chwili obecnej kranów jest już 10, bo pojawiła się dodatkowa podwójna kolumna. Osiągnięto też tym samym limit miejsca i o drugiej pompie niestety będzie można tylko pomarzyć :( Wystrój też się poprawił, a właściwie pojawił – na ścianach jest kilka grafik oraz wiszą regały pełne butelek – jest prosto, ale klimatycznie. Największy wyróżnik wystroju to jednak zapasowe krzesła – standardowo przy stoliku są cztery, żeby jednak zapobiec znanym sytuacjom, kiedy to pięcioosobowa ekipa częstuje się krzesłem z sąsiedniego stolika i nagle jednego brakuje, to dodatkowe krzesła podwieszone są pod sufitem, aby w razie potrzeby można było z nich skorzystać.

Krzesła na suficie, regały i jeden z ‚malunków naskalnych’

Lublin to Dublin i tablica z ofertą

Przechodząc do najważniejszego, czyli piwa – poza wspomnianymi 10 kranami, w Gambrinusie na stałe dostępnych jest około 370 rodzajów piwa butelkowego, w tym np. Schorschbock (wersja 31%), ale też piwa ‚budżetowe’ typu Magnus czy Witnica. Jak wspomniałem, kranów jest 10, w tym jedna pompa i jeden dedykowany PU, rotacja na kranach też jest raczej zadowalająca wszystkich – praktycznie na okrągło jest zarówno coś dla smakoszy nowofalowych wynalazków jak i dla tych, którzy bezpiecznie czują się przy miodowym a już stout to szczyt fanaberii ;) Żeby jednak nie było zbyt plebejsko, w barze nie ma syropu, zwanego potocznie ‚sokiem’ – nie, no, ney, nein, i już :)

Oprócz piwa, Gambrinus legitymuje się dość szeroką ofertą whisk(e)y – celując w gości hotelowych, wybór rudej na myszach jest tak przekrojowy jak i piwa – od znanych i bezpiecznych Jasiów po inne, których nazw nawet nie kojarzyłem :>

Crack Off i oferta talerzy/desek z przegryzkami

Jeśli zdarzy się jakiś smutny człowiek nominowany na kierowcę, może uraczyć się bezprocentowymi wyrobami Fritz Coli, a każdy chętny może też posilić się klapsznitkami na gorąco czy też zakupić zestaw przegryzek do piwa – talerze serów, wędlin czy roślin są dostępne, chipsów i orzeszków chyba nie widziałem,  albo po prostu wyparłem :)

Ogólna ocena pierwszego tyskiego multitapu jest bardziej niż zadowalająca – w skali szkolnej dałbym solidne 5, może nawet 5+ – do pełni szczęścia brakuje właściwie jedynie większej ilości miejsca w knajpie.

PiwoIPlanszówki Approves! ;)

Eisporter – czyli laboratorium w domu ;)

Czołem!

Ostatnio nie mogę pić piwa – a jak piwny bloger nie może pić piwa, to przychodzą mu do głowy różne dziwne pomysły, byleby tylko zabić czas. W trakcie szukania materiałów do zeszłotygodniowego tekstu o parowaniu piwa i F1, znalazłem na którymś blogu pytanie o wymrażanie piwa. Trochę poguglałem i okazało się, że ani browar.biz, ani piwo.org ani żaden z blogów nie zaprezentował jeszcze żadnych wyników takowego eksperymentu. Nie trzeba było mi więc dwa razy powtarzać…

W szafce stały mi dwa portery z Okocimia – kupione w promocji czekały na wyniesienie do piwnicy na leżakowanie, ale postanowiłem poswięcić je dla dobra nauki a do leżaka kupić butelkę przy najbliższej okazji. Parametry startowego piwa to wg etykiety 22* ekstraktu i 8,9% alkoholu.

Litrowy pojemnik też się w domu znalazł – nawet odrobinę większy – ale to dobrze, bo jak wiadomo, lód ma większą objętość niż woda z której powstaje, a pachnąca piwem zamrażarka to nie jest coś, z czego moja żonka bardzo by się ucieszyła ;)

Portery wylądowały więc w pojemniku, pianę usunąłem i całość trafiła do zamrażalnika na sześć i pół godziny.

Po tym czasie lód dało się bez większego problemu usunąć z piwa – najpierw przy pomocy małego sitka usunąłem co grubsze i większe kryształy, a następnie sitko poszło na drugi pojemnik i reszta piwa z pojemnika głównego została przelana. Po usunięciu pierwszej frakcji lodu pozostało mi mniej-więcej 660ml płynu, który trafił do zamrażalnika na kolejne wymrażanie.

Tym razem płyn siedział w zamrażalniku całe 10 godzin, co spowodowało, że zamarzł prawie cały – dlatego przełożyłem go do lodówki na odtajanie. Po kolejnych 6 godiznach w temperaturze lodówkowej wybrałem następną cześć lodu i samego płynu pozostało około 350ml. Ponieważ moim celem było ‘zejście’ do około 250ml (dla uproszczenia rachunków), esencja trafiła ponownie do zamrażalnika, tym razem na kolejne 6 godzin.

Efekt ostateczny – około 220ml eisporteru. Nawet w temperaturze ‘pozamrażalnikowej’ w zapachu alkohol dawał o sobie dość mocno znać, ale czuć było też mocną kawowość. Piwo wylądowało w szklanej butelce do ‘leżakowania’ – i tak aktualnie go nie wypiję, więc może alkohol trochę się ułoży. Nie mogłem sobie jednak podarować skosztowania ‘naparstkowych’ ilości płynu przy przelewaniu i nawet tak zimny dawał nadzieję na bardzo ciekawy wynik.

W świecie idealnym – gdyby udało się wymrozić jedynie wodę, bez alkoholu uwięzionego pomiędzy kryształami lodu – zawartość alkoholu ostatecznego płynu wynosiłaby około 40%, jednak to w warunkach domowych jest niemożliwe (w laboratoryjnych być może tak, ale też głowy za to nie dam). Jak widać na zdjęciach – lód na pewno zawiera też cukry/barwniki/cokolwiek, więc tak różowo nie będzie. Po kilku konsultacjach ze znajomymi piwowarami domowymi dowiedziałem się jednak, że policzenie zawartości alkoholu przy pomocy balingometru będzie zadaniem prawie, że niemożliwym, dlatego jeśli uda mi się dorwać refraktometr, to wyniki będą, jeśli nie – trzeba będzie zadowolić się wynikami organoleptycznymi ;)

Historia niestety nie zakończy się happy-endem – dziś rano mój synek wyciągając sok z lodówki pociągnął także z kartonem soku butelkę z ekstraktem lodowym porteru – TRZASK! – i eksperyment będę powtarzał w najbliższej przyszłości…

Ktoś próbował wymrażania w domu? Jeśli tak, to jak się udało? A może ktoś ma pomysł na policzenie zawartości alkoholu w ostatecznym płynie bez użycia specjalistycznego sprzętu?

Parowanie piwa i…

O parowaniu piwa dużo się pisze, dużo się mówi, mnóstwo się robi – głównie w temacie dobierania idealnej kombinacji piwo-jedzenie, co możemy nawet zauważyć na wielu etykietach piw nieco lepszej jakości niż koncerniaki. Wiadomo jednak, że im więcej osób o czymś mówi, pisze czy coś w temacie robi, tym trudniej znaleźć dla siebie niszę… Pojawiały się więc w polskiej blogosferze artykuły o łączeniu piwa z muzyką lub filmami…

Na moment odchodząc od tematu parowania – z czym kojarzy się zwykłemu człowiekowi piwo? Pewnie w większości przypadków odpowiedzią będzie ‚piłka nożna’! Prawda, że też tak macie? Mecz w TV albo na ekranie w knajpie, ulubiony trunek w pokalu, może nawet szalik na szyi… A ile to drużyn ma swoje brandowane marki piwa! Po prostu cudo… NIE! Jestem jedną z tych niewielu osób, które do piłki nożnej mają stosunek w porywach neutralny, ale zwykle raczej negatywny – nie będę się wywnętrzał dlaczego, ale wolę obejrzeć zawody lekkoatletyczne, a ze sportów drużynowych to może mecz hokeja albo piłki ręcznej… No i, oczywiście, dobre wyścigi – najlepiej Formułę 1!

Dodając dwa do dwóch – skoro nie będę pisał o łączeniu piwa z jedzeniem, to pewnie będę parował piwo ze sportem – „piłka nożna i koncernowy eurolager; Formuła 1 i craftowe cymesy”… Nie no, tak źle nie będzie ;) Ale napisałem coś o swoim ulubionym sporcie, więc brnąc w temat nieco głębiej, z przymrużeniem oka chcę Wam przedstawić moje typy par „polski browar – drużyna F1”.

Red Bull Racing – team z dużymi pieniedzmi, dużymi osiągnięciami, ale też z mnóstwem do udowodnienia – bo w popularnej opinii, za ich sukcesami stoi jeden człowiek – geniusz aerodynamiki Adrian Newey – cóż wiec lepiej dopasowanego do kibica Czerwonych Byków (oprócz ich sztandarowego napoju energetycznego, oczywiście) niż piwo z browaru mającego duże możliwosci i kilka dobrych osiągnieć, ale jednocześnie mającego bardzo dużo do udowodnienia? Panowie – łapcie medalowego Komesa Portera, Koźlaka lub Pilznera pod marką Miłosław; panie – łapcie (podobno niezłą) smakową Fortunę i oglądamy bolidy z piwami Browaru Fortuna w Miłosławiu!

Mercedes – Team powracający do królowej sportów motorowych po długim niebycie borykał się początkowo z drobnymi problemami ‘wieku dziecięcego’, ale ostatnio wszystko zdaje się układać coraz bardziej po ich myśli. Jest bardzo dobrze, a prawdopodobnie będzie jeszcze lepiej, dokładnie tak samo jak z piwami Pracowni Piwa – powrotu na  rynek co prawda w tym przypadku nie ma, ale poza tym wszystko się zgadza – drobne początkowe problemy zostały zażegnane, browar się rozbudowuje, a piwa są coraz lepsze! Jeśli uważasz, że „bez gwiazdy nie ma jazdy”, to polecam kibicować z dowolnie wybranym przepysznym piwem prosto z Modlniczki!

Ferrari – Wieczny wojownik, który co prawda nie prezentuje teraz formy mistrzowskiej, ale ciągle walczy ‘w czubie’ tabeli – są chwile lepsze i gorsze, team czasem idzie konserwatywnie po swojej ścieżce, czasem próbuje rewolucji – i choć ostatnimi czasy rywale są nieznacznie lepsi, to jednak stający dęba czarny koń to ciągle symbol niezmiennej jakości i zaangażowania. Coś Wam to przypomina? Mi tak – tu tradycyjny porter z nowofalowym sznytem i grodzisz w trzech wersjach, tam AIPA i czarna żytnia IPA – Browar PINTA jest ‘od zawsze’ w czołówce rewolucji piwnej, warzą tak w stylach klasycznych jak i nowofalowych, zdarza się, że inni mają piwa bardziej spektakularne, ale PINTA zawsze prezentuje równy, wysoki poziom!

Lotus – Rewolucyjne pomysły, których trzymamy się za wszelką cenę nawet jeśli nie sprawdzają się w praktyce tak, jak w teorii; walka wśród najlepszych; czasem lekko chybione decyzje – ta stajnia ma potencjał żeby zgarnąć wszystko, a w końcu ostatni element układanki wskoczy na swoje miejsce i będzie szał! Podobnie jest też z AleBrowarem – jest pomysł na działanie to lecimy do końca i trzymamy się własnego zdania, choć można by posłuchać głosu ‘kibiców’ – jest stały, wysoki poziom; są sukcesy i małe porażki… Jeśli więc kibicujesz czarno-złoto-czerwonym bolidom, to najlepiej z Black Hope lub Rowing Jackiem w dłoni!

McLaren – Wielka marka ze swoimi wzlotami i upadkami, ale ciągle bliżej szczytu niż dna. Po bardzo ciężkim sezonie podnosi głowę i wydaje się celować znacznie wyżej w tym roku. Mieszanka doświadczenia i młodej krwi zdaje się wychodzić im na dobre. Z piwami grupy BRJ jest podobnie – Ciechan i Lwówek nie błyszczały przez jakiś czas, ale w grupie pojawił się, niosąc powiew świeżości i rewolucji, Browar Bojanowo, z całkiem dobrą, choć niestylową Black IPA i podobno niezłym Toporkiem, a na to wszystko koniec roku przyniósł uderzenie z Ciechana – Grand Prix. No i jak tu nie wznosić toastu za McLarena piwem, którego nazwa tak bardzo nawiązuje do Formuły 1, no jak?

Force India – Indyjska ekipa, ktora udowadnia, że systematyczna ciężka praca przynosi efekty. Od ogonów kilka lat temu aż do solidnego średniaka pukającego coraz śmielej do czołówki – czasem nawet w tym sporcie nie liczy się innowacyjność na siłe, tylko konsekwentne podążanie własną drogą! Nadszedł więc czas małego browaru restauracyjnego który pokazuje, że jest wart bardzo dużo i lepiej baczyć na to, co wypuszcza! Haust ze swymi Red AIPA, Robust Porterem czy Ox Bile idealnie pasuje do kibica drużyny która ugruntowała swą pozycję ciężką pracą!

Sauber – Przejścia i zawirowania to nasze drugie imię! W górę, w dół – nigdy nie wiesz czego się po nas spodziewać! Możemy zacząć świetnie i dostać zadyszki w drugiej połowie sezonu, ale możemy też przysłowiowo wypolerować kupę i z ogona trafić wprost do czołówki! Gdybyśmy byli browarem, nazywalibyśmy się Kormoran! Po porządnych, choć niczego nie urywających ‘Jasnym’ czy ‘Ciemnym’ wypuszczamy ‘Jabłko w piwie z miętą’; po ekstremalnym, choć nie rewelacyjnym ‘Orkiszowym z Czosnkiem’ i dziwacznym ‘Gruicie Kopernikowskim’ pojawiają się perły formatu American IPA lub Witbiera z serii Podróże Kormorana! Cały ten roller coaster idealnie trafia w klimat Saubera, więc albo zalewamy robaka po przegranej przy pomocy ‘Śliwki w piwie’, albo świętujemy wygraną porządnym Weizenbockiem!

STR – Solidność bez błysku – bywało lepiej, ale ta stajnia ma raczej ugruntowaną pozycję średniaka, nawet gdzieś tam w dolnej części stanów średnich. Pomimo relatywnie głębokiej kieszeni, nie za dużo się dzieje wokół młodszego brata ‘puszek’ z czerwonym bykiem. Jest też browar, który ma swe solidne, dla wielu ‘codzienne’ piwa, bez wielkich fajerwerków – mowa oczywiście o Manufakturze Jabłonowo – Belfast, Piwo na Miodzie Gryczanym czy Klasztorne – wszystkie te trunki są porządne, ale do błysku im daleko. Jeśli więc kibicujesz Scuderia Toro Rosso, to nie omieszkaj postawić na stoliku jednego z piw Manufaktury.

Williams – Historyczna stajnia mająca na swym koncie wielkie sukcesy, aktualnie kryjąca się nieco w cieniu większych i bardziej błyszczących; wciąż z wielkimi aspiracjami, znacznym potencjałem i dużymi szansami na powrót na tron – a to wszystko w prywatnych rękach i z małymi, jak na ten sport, funduszami. Wśród naszych krajowych browarów mamy też taki, który powstał od zera dzięki pracy rąk własnych właścicieli, z częścią piw trzymających niesamowicie wysoki poziom niezmiennie od początku swego istnienia, ale też z takimi wypustami, które przechodziły bez echa albo wręcz szły w kanał – powitajmy na trybunach Artezana, a kibice bolidów sir Franka niech łapią za Pacifica lub Nutcrackera i dopingują swych ulubieńców!

Marussia – Tak bardzo byśmy chcieli, ale trudno jest się wybić! Mały team, któremu prawie nic nie wychodzi tak, jak powinno. Ma jednak ciągle swych kibiców. Jesli jesteś jednym z tych ludzi, poszukaj w sklepach piw z Browaru Olimp – dużo się można po nich spodziewać, ale zwykle nie jest aż tak różowo jak w zapowiedziach. Mimo to, dzielnie walczą i być może w końcu los się do nich uśmiechnie!

Caterham – Od swego wejścia do Formuły 1 team ten deklaruje walkę o punkty ‘od przyszłego sezonu’, jednak wyniki, pomimo chwilowych przebłysków, nie powalają. Ursa Maior też ma przebłyski, pomimo niesamowitej zdolności do obracania swojej własnej pracy w niwecz, więc jeśli kibicujesz Caterhamowi, to łap butelkę Deszczu w Cisnej bądź Renegata i obserwuj zmagania na torze!

Oddając jeszcze sprawiedliwość Wojtkowi Frączykowi z Browaru Widawa – jego Magic jest jeszcze bardziej związany z F1 niż Grand Prix, ale nie udało mi się przyporządkować Widawy do żadnej ze stajni aktualnego padoku :)

I jak się podoba? :)

Polskie browary – AleBrowar

Po pierwszym odcinku z PINTĄ w roli głównej przyszedł czas na drugą siłę napędową polskiej rewolucji piwnej, to jest AleBrowar.

Powstały na początku 2012 trzyosobowy browar kontraktowy warzy w Gościszewie, natomiast wrą prace nad budową fizycznej lokalizacji AB. Z rzadka updatowana strona internetowa inicjatywy ciągle mówi o pierwszym półroczu 2014 roku – zobaczymy, co z tego wyniknie. Portfolio jest dość trudne do policzenia – niestety nie ze względu na ilość piw w nim zawartych, a raczej na zawirowania wszelakie – po mojemu AleBrowarowych piw jest 14, wszystkie górnofermentacyjne. Wśród tych czternastu mamy jedno (Lady Blanche) w stanie zawieszenia (‚odwieszone’ zostanie przy przeprowadzce do własnego browaru), jedno kooperacyjne (B-Day z PINTĄ i Piwoteką Narodową), jedno poza główną serią (Ortodox Stout) i dwa piwa pod jedną nazwą (Saint No More). Stylowo – ‚zawieszona’ Lady Blanche to witbier, Saint No More 2012 był christmas ale, pumpkin ale, milk stout, american stout, whisky extra stout, amber ale, APA, IPA, black IPA, single hop Simcoe IPA, brown IPA, saison IPA oraz weizen IPA. Druga połowa wyliczanki pokazuje, że chłopaki lubią dorzucić szuflę amerykańskiego chmielu do wszystkiego – im to odpowiada, więc pomimo pojawiających się tu i ówdzie głosów sprzeciwu (‚Znowu IPA?’) pewnie tak pozostanie. Ja też niespecjalnie narzekam, choć raz jeden (Saint No More 2013) wolałbym, żeby jednak nie była to IPA…

To, co zdecydowanie wyróżnia stworzone przez Ostecx Créative etykiety AleBrowaru (z jednym wyjątkiem, o nim zaraz) to pewnego rodzaju szablon. Znajduje się na nich jakaś postać mająca powiązanie z nazwą piwa, a przynajmniej z wymyśloną na potrzeby danego piwa dykteryjką. Stąd też superbohater Amber Boy czy indianka Brązowa Stopa. Każde z piw ma też swój własny wzór krawatki, koherentny z postacią – Smoky Joe jest udekorowany parą, którą rzeczony ‚smoluch’ aż puszcza uszami, Naked Mummy rozwinęła na krawatce swoje bandaże, a Sweet Cow zawinęła ogonem. Jedyna inna etykieta to ta na butelce Ortodox Stoutu – w zamyśle linii piw ‚klasycznych’ a nie nowofalowych, stąd też inny układ graficzny etykiety i brak sztandarowej AleBrowarowej postaci – zamiast tego mamy bardzo miłą łasiczkę – zobaczymy, czy na planowanych kolejnych piwach z tej serii też tak będzie.

Wspomniałem wcześniej o ‚dwóch piwach pod jedną nazwą’ – spowodowane jest to faktem, że piwo wypuszczone w zeszłym roku jako christmas ale (Saint No More) w tym roku stało się single hop Simcoe IPA. Jak już mówiłem – ja wolałbym powrotu wersji 2012, bo nie dane mi jej było spróbować. Szkoda mi też trochę świetnej nazwy – co jak co, ale styl SNM2013 nieco nie gra z wizerunkiem chuligana-Mikołaja.

Poza zeszłorocznym Saint No More oraz zawieszonym Lady Blanche próbowałem (lub też mam w lodówce) wszystkich pozostałych wypustów AleBrowaru, poniżej szybki przegląd:

Rowing Jack – AIPA przez wielu uważana za najlepszą na rynku (chyba przez wszystkich tych, którzy za #1 nie uważają Ataku Chmielu z PINTY ;P ), a już na pewno można powiedzieć, że RJ jest marką kultową.

Black Hope – black IPA, tudzież IBA, tudzież CDA (kwestia nazewnictwa tego stylu jest dość dyskusyjna, mi jakoś najbardziej leży Cascadian Dark Ale) – mój osobisty numer jeden wśród polskich piw – kombinacja chmielowego kopa w twarz z palonością czarnych słodów pasuje mi idealnie. Wielka szkoda, że wersja z końcówki tego roku miała małe problemy z aromatem, ale nawet pomimo tego nie znalazłem jeszcze piwa które zrzuciłoby BH z najwyższego stopnia podium.

Amber Boy – tutaj mamy do czynienia z działem mniejszego kalibru – to piwo jest dla mnie trochę zbyt delikatne, ale równocześnie przyznaję mu order ‚pomocnika konwertysty’ – moim zdaniem właśnie Amber Boy jest idealnym pierwszym nowofalowym piwem dla kogoś kto chce poznać przebogaty świat naszego ulubionego trunku.

Sweet Cow – kawa z mlekiem i cukrem, tylko w wersji piwnej. Kawę piję tylko w takiej wersji (znaczy – z mlekiem i cukrem, niekoniecznie rozpoczynam dzień od Sweet Cow!) a więc i piwo mi smakuje. Dodatkowo smakuje także paniom, a u większości potencjalnych ‚nowych’ wywołuje co najmniej zainteresowanie.

Smoky Joe – ‚smoluch’ to za to absolutne przeciwieństwo Amber Boya i Sweet Cow – w życiu nie dałbym go do spróbowania ‚świerzynce’ – asfalt, palone kable, wędzenie torfem – pomimo stosunkowo niewysokiego poziomu IBU, piwo to wydaje się być dużo bardziej gorzkie niż w jest – a to potrafi odrzucić. Mi smakuje, ale widziałem również reakcje ‚Tego się pić nie da!’.

Ortodox Stout – przepyszny amerykański stout, którego recenzja już się na blogu pojawiła – kto chce, niech czyta.

Brown Foot – późnolistopadowy debiut – piwo w stylu India Brown Ale – czyli ni to brown ale ni to IPA – w charakterze jednak zdecydowanie nie ‚ni to IPA’, bo poziom 80 IBU robi już solidną rozpierduchę z kubkami smakowymi. Mi smakowało na tyle, że w top10 tegorocznych piw miejsce ma raczej zapewnione.

Naked Mummy – dyniowy ale, który smakował mi troszkę bardziej niż jego PINTOWY odpowiednik, ale też nie jest to piwo po które zamierzam sięgnąć po raz kolejny – ot, ciekawostka do spróbowania.

King of Hop – dość solidnie nachmielony american pale ale – tak solidnie, że niektórzy uznają go nawet za przedstawiciela IPA. Dobry drugi krok (na przykład po rzeczonym Amber Boyu) w strone piw ekstremalnych – 45 IBU KoH jest już dość wysokim wynikiem i części ludzi na pewno nie podejdzie jako piwo za gorzkie.

B-DAY -jak już pisałem: „urodzinowe piwo kooperacji AleBrowar/PINTA/Piwoteka – to weizen IPA, która była pierwszym pszenicznym piwem które mi posmakowało.”

Najnowszy produkt AleBrowaru – Golden Monk – czeka w lodówce – na dniach powinna mi się zdarzyć degustacja.

Zdawać by się mogło, że AleBrowar w tym roku nieco przycichł – premier jednak było chyba tyle samo co w zeszłym, a ogólne wrażenie zostało zatarte przez dynamiczny rozwój całego naszego rynku piwnego.

Piwne Imperium na wspieram.to – okiem oglądacza

Wczoraj na stronie wspieram.to zakończyła się akcja zbierania funduszy na wydanie gry planszowej Piwne Imperium. O samej grze wzmiankowałem wcześniej, projekt wsparłem, a sam proces zbierania funduszy śledziłem – może nie bardzo uważnie, bo notatek nie robiłem, ale ciekawiło mnie, jak też sobie chłopaki poradzą.

Z jednej strony – wynik świetny – udało się zebrać  25 489 zł, czyli 490% kwoty, którą Irek i Filip założyli sobie jako podstawowy cel. Co więcej, ta pierwsza kwota – 5200 zł – zostało zebrane po czterech godzinach od startu projektu – piękny wyczyn, chyba rekord polskiego crowdfundingu. W różnych pakietach sprzedało się 124 egzemplarze gry z zakładanego pierwszego nakładu 500 sztuk, a dodatek ‚Polskie puby i browary’ trafi do ‚prawie 100 osób’, z czego 75 szczęściarzy (o czym później) dostanie go za darmo. Wspierający będą też mogli skorzystać z 20% rabatu na zestawy startowe do domowego warzenia piwa w jednym z piwowarskich sklepów internetowych i 10% rabatu w jednym z planszówkowych sklepów internetowych. W Łodzi, Wrocławiu, Warszawie i Mikołowie odbędą się oficjalne turnieje Piwnego Imperium, z dodatkową ‚turniejową’ talią wyzwań i wydarzeń. Filip i Irek byli też na targach Spiel w Essen – czyli bodaj najbardziej znanej imprezie planszówkowej w Europie – gdzie Piwne Imperium było prezentowane rzeszom graczy i prawdopodobnie całkiem pokaźnemu gronu potencjalnych zachodnich wydawców. Całość osiągnięć brzmi bardzo OK, prawda? czyli możemy się cieszyć, jak dobrze poszła cała akcja, tak? No nie do końca, stąd też ten tekst.

Pierwszego października, czyli trzy dni po starcie projektu, pisałem na forum gry-planszowe, że wierzę w ten projekt i mam nadzieję na 800-900% początkowej kwoty – patrzyłem na początkowe wyniki, brałem poprawkę na wolniejsze osiągi projektów crowdfundingowych pod koniec trwania projektu, nawet na dość wąską tematykę gry… Bo gdyby poprowadzić liniowo wykres obrazujący szybkość zbierania funduszy, to mielibyśmy jakieś 4000-5000%

Specyfika tych projektów na kickstarterze czy indiegogo (międzynarodowe portale crowdfundingowe) które obserwowałem, a które kończyły się spektakularnymi sukcesami była całkiem prosta – krótko po (lub nawet moment przed) osiągnięciu danego progu/celu przez wspierających, pojawiał się nowy cel, motywujący do rozpuszczania wici, szukania innych wspierających czy choćby informowania znajomych o fajnych projektach. Krzywa obrazująca ilość wspierających rosła bez większych skoków, ale jednak dość dynamicznie. Dorzucanie bonusów dla wszystkich wspierających, czasami duże zmiany w samych założeniach gry (np. dodatkowy gracz!) – takie cele motywowały, i to bardzo. Co ważne, autorzy i prowadzący projekty mieli przygotowane dużo bonusów już na samym początku trwania projektu, stąd też nie było jakiegoś potwornego wyczekiwania, tylko walka o osiągnięcie kolejnego i kolejnego celu. W przypadku Piwnego Imperium wydaje mi się, że początkowy sukces przerósł jednak nieco Filipa i Irka. Błyskawiczne osiągnięcie pierwszego i drugiego progu postawiło wspierających w dość średniej sytuacji – po pierwsze, na aktualizacje trzeba było czekać, a po drugie, okazało się, że nie wszyscy wspierający otrzymają dodatek za darmo. Pomimo tego, próg trzeci udało się osiągnąć, a kilkanaście osób postanowiło też zacisnąć zęby i wysupłać nieco więcej grosza na zakup gry z płatnym dodatkiem. Na czwarty próg też niestety przyszło nam czekać dość długo – a dodatkowo wcale nie porażał on innowacyjnością – turnieje i zniżka na planszówki – a aż prosiło się, o dorzucenie (dodatkowych w niektórych przypadkach) podkładek pod piwo czy też (być może również dodatkowego) otwieracza! Wiele miłych drobinek przeszło całkowicie bokiem – żetony pieniędzy z ‚holograficzną’ warstwą, surowce w postaci szyszek chmielu, kłosów zboża czy butelek zamiast kosteczek – pewnie produkcja gry nieco by się opóźniła, ale była szansa na zebranie znacznie większej ilości pieniędzy. Eh, szybkie guglanie pokazuje, że w cenie mniej-więcej 15 zł za sztukę można dostać pokale do piwa z własnym grawerem! Dorzucenie takiego bonusu na pewno przyspieszyłoby zbieranie funduszy, a i pomogło rozpropagować projekt jeszcze szerzej. W pewnym momencie pod koniec kampanii jako bonus dostaliśmy customowe kostki, które same z siebie byłyby ładną inicjatywą do osiągnięcia kolejnego progu.

Jeszcze o samych progach – wydaje mi się, że były zbyt odległe od siebie – mniejsze nagrody, ale częściej, i już wyglądałoby to inaczej. Aktualizacje od autorów też mogły być znacznie częstsze – kolejny raz posiłkuję się przykładem z kickstartera, ale dobrze poprowadzona akcja to akcja z dobrą komunikacją. Tymczasem pomimo osiągnięcia czwartego progu na 10 dni przed końcem kampanii, piątego celu się nie doczekaliśmy – a szansa na dodatkowe pieniądze uciekła… Pozostało u mnie brzydkie wrażenie na zasadzie ‚Pieniądze zebraliśmy, nie chce nam się więcej robić…’

Być może zabrzmiałem jak zgorzkniały dziad – owszem. Być może Irek i Filip będą polemizować z tym, co napisałem – całkiem możliwe, że nie znam 90% sytuacji w jakich się znaleźli czy rozmów które prowadzili. Z mojego punktu widzenia projekt zaczął się świetnie, ale skończył bardzo nijako.

Powodzenia w opracowywaniu dodatku dla czwartego gracza – już czekam :)