Blogerzy uwarzyli piwo, niedługo blogerzy (i czytelnicy) będą mogli je wypić…

Niektórzy pamiętają wrzucanie na blogerskie fanpage ankiet odnośnie składu piwa – tak właśnie dla czytelników zaczęła się akcja „Blogerzy warzą z BroKreacją”. Przez jakiś czas klikaliście haczyki na fb, a 17go września grupa blogerów udała się do browaru Gryf w Szczyrzycu, aby to piwo uwarzyć!

Dla przypomnienia, demokratycznie wybrane składniki The Bloggera to:

Ze strony blogerów głównym organizatorem był Jerry Brewery, warzyliśmy, oczywiście, z BroKreacją. Ekipa była liczna, bo pojawiły się przedstawiciele aż dwudziestu blogów. Zaproszenia poszły do wszystkich, ale niestety, niektórzy albo z nami być nie mogli (choć chcieli), albo nie chcieli…

Dla mnie dzień zaczął się wcześnie rano, bo już o 5:40 miałem wsiadać w Alechanted-mobil Kamila. Niestety, technologia wygrała z człowiekiem, przez co Kamil i Darek z Piwnych Degustacji trafili do mnie ponad godzinę później, olewając w końcu GPS i jadąc po ludzku. Obsługa GPSa przeszła w moje ręce i w końcu bez dalszych przygód drogowych odebraliśmy z Jaworzna Tomka z Piwnych Podróży i zmieniając nieco oryginalny plan (mieliśmy jechać do Krakowa, aby stamtąd wraz z pozostałymi blogerami dojechać na miejsce) pomknęliśmy prosto do Szczyrzyca.

Bus też miał małe opóźnienie, ale już na miejscu poznaliśmy (lub też przywitaliśmy starych znajomych) resztę ekipy, w tym samych BroKreatorów, a następnie po szybkim posiłku (szwedzki stół czterodaniowy: The Teacher – Bohemian Pils; The Nurse – HefeWeizen; The Butcher – Red IPA oraz domowy The Gravedigger – RIS – a o wszystkich nieco więcej na koniec) rozpoczęliśmy warzenie właściwe.

Część ekipy, prowadzona przez BroKreatora Mateusza (pośrodku) do źródełka…

Pierwszym przystankiem była szczyrzycka warzelnia – już przygotowana na nasze wyczyny!

Garnki ;)

Po obejrzeniu warzelni udaliśmy się na piętro budynku browaru, gdzie pod ścianami pomieszczenia śrutownika czekało na nas już ponad pół tony słodów.

Worki jak przy porządnym remoncie!

Panowie blogiery zakasali więc rękawy i przy trzasku migawek i błyskach fleszy warzenie się rozpoczęło.

No syp pan!

Na zdjęciu poniżej oprócz rozpisanych słodów i chmieli widać także czerwony pieprz i płatki drewna wiśniowego – to właśnie nasz tajemniczy składnik – Dyskretna Nutka Zajebistości!

Kartka z książki kucharskiej :)

Ześrutowane słody trafiły do kadzi, a my przeszliśmy do dalszych pomieszczeń browaru, w celu pozwiedzania. Zobaczyliśmy między innymi jak fermentują uwarzone wcześniej porcje The Bloggera (tak, wszyscy mieli to samo skojarzenie widząc zachlapaną na biało podłogę :> )

Bloger usyfił podłogę białym… OH NOES!

Tanki, tanki, wirówki, tanki i jeszcze więcej tanków – nie tylko BroKreacji, ale także innych kontraktowców warzących w Szczyrzycu. Dzięki tej wycieczce mamy już pewien ogląd na niedaleką przyszłość części rynku piwnego w Polsce, ale pisać nam wolno tylko o najbliższych piwach BroKreacji, a i to nie o wszystkich ;P Dostaniemy więc między innymi imperialną wersję Nafciarza Dukielskiego, nową warkę The Alchemist i nową warkę The Dancer. Inne browary też szykują petardy – musicie nam uwierzyć na słowo :)

Miał być nowy trend wśród blogerów – selfik w tanku – niestety nie chwyciło…

Gdy już obeszliśmy Browar Gryf, należało uzupełnić płyny, w czym wybitnie pomógł wzmiankowany wcześniej szwedzki stół, a następnie udaliśmy się do pobliskiego browaru restauracyjnego Marysia na posiłek i drugą część zwiedzania.

Monoblok – czyli tutaj piwo trafia do butelek.

W Marysi, będącej swego rodzaju salą treningową dla piwowarów warzących w Gryfie, też ujrzeliśmy niedaleką przyszłość, w tym trzy wersje The Gravedigger leżakowane w drewnianych beczkach i coś, o czym nie wolno nam jeszcze powiedzieć więcej, a będzie kolejnym potworem :>

The Gravedigger BA v1

The Gravedigger BA v2

The Gravedigger BA v3

 

 

 

 

 

Po obiedzie i zwiedzaniu przyszła pora na kolejną rundkę przy rolbarze.

Żeby nie wyszło, że tylko brodate nerdy były na tej wycieczce!

Następnie nasze piwo zostało nachmielone (tak, jak widać to na karcie receptury – 2,5kg nowozelandzkiego Sticklebract oraz 4kg polskiej Sybilli) oraz napieprzone (nie mogło się obyć bez obowiązkowego dowcipu niskich lotów o pieprzeniu na zimno, ale piwo nazywa się jednak The Blogger a nie The Necrophile, więc pomysł nie chwycił). My zaś udaliśmy się znowu na zwiedzanie, tym razem do muzeum klasztornego.

Nawet mnie taka piękność rusza – brewiarz pisany po starocerkiewnosłowiańsku!

Na koniec ponowna wizyta przy rolbarze i kolacja, a potem rozjazd – część ekipy wróciła do domów, a część udała się jeszcze na afterparty do Krakowa.

Jeśli będziecie mieli okazję wracać jednym autobusem z bandą piwnych blogerów, to lepiej uzbrojcie się w pokłady abstrakcyjnego humoru – jak wiadomo – Perła Chmielowa nasza królowa, koła autobusu kręcą się, a K**** już dawno sprzedał się, PRZEZ CAŁY DZIEŃ!

(Rozmazany) Selfik z Perełką!

Ze względu na niezbyt ciekawą pogodę z planowanego pub crawlu nie wyszło za dużo, a zadekowaliśmy się w Weźże Krafta, gdzie spróbowałem piwa o chyba najtrafniejszej nazwie na polskim rynku (F…ing Close to Water – Session IPA z Piwnego Podziemia) oraz Czarnego IPA z Artezana.

Później już tylko nocleg i rano pożegnałem Kraków w jedynym prawidłowym stylu – ostrym w cienkim cieście ;)

MDA i ostry w cienkim – znaczy, zaraz do domu!

Piwa:

BroKreacja – The Teacher – Bohemian Pilzner – klasyczny do bólu i prawilny pils – nie jestem fanem stylu, doceniam kunszt, ale poza tym nic ciekawego.

BroKreacja – The Nurse – Hefe Weizen – ponownie klasyczne piwo, które przypomniało mi, dlaczego nie lubię Hefe Weizenów – banany, odrobina goździka, słodycz, leciuteńki kwasek – nuda panie, nuda, ale przynajmniej po raz kolejny – poprawna nuda ;)

BroKreacja – The Butcher – Red IPA – no, po dwóch paniach przyszedł czas na pana – The Butcher to świetna, mocno wytrawna, lekko karmelowa, idealnie goryczkowa zachęta do picia. Konkretna goryczka przypomina kto jest królową rewolucji a aromat przebijał się nawet przez mój zakatarzony nos – bierę pińć!

BroKreacja – The Gravedigger v. HomeBrew – Smoked RIS – domowa wersja BroKreacyjnego RISa, konkretny cios i strzał w kubki smakowe – jeśli wersja komercyjna była choć w 75% tak dobra jak domowa, to brać jak tylko zauważycie!

F…ing Close to Water – Piwne Podziemie

Piwne Podziemie – F…ing Close to Water – Session IPA – najlepsza nazwa polskiego piwa, bezdyskusyjnie :) Sesyjna IPA którą pije się tak, jak wodę ze względu na niski ekstrakt i zawartość alkoholu, a jednocześnie smak i aromat chmielowy dają pewność, że to jednak jest piwo. Daje radę, i to mocno – nie piłem wielu piw z Piwnego Podziemia, ale to jest kolejnym, na którym się nie zawiodłem.

Czarne IPA – Artezan

Artezan – Czarne IPA – CDA – nie mogło zabraknąć przedstawiciela mojego ulubionego stylu (znaczy, mogło, gdyby żadnego BIPA/CDA nie było na kranach w Weźże Krafta) – Artezan też zwykle nie zawodzi, nawet jeśli piwo nie trafia w moje gusta, to zwykle jest uwarzone poprawnie – i tak też było tym razem. Czarne IPA jest poprawnym przedstawicielem stylu, choć jak na mój gust za mało nachmielonym na goryczkę.

 

The Blogger premierę będzie miał czwartego listopada w Poznaniu, niedługo póżniej będzie można go szukać w sklepach specjalistycznych!

Kawa ze Starbaksa czy czekoladki z Biedry?

Dużym minusem tego, że piję w tym roku mniej piwa jest to, że piszę równie mało – i tak jakoś wyszło, że z ostatnich czterech wpisów na blogu, dwa traktowały o piwach z Ambera.

Zgadnijcie co? To już trzy z pięciu…

O serii Po Godzinach możecie poczytać w jednym z wspomnianych wpisów, od czasu jak opublikowałem drugi z nich zdążyły się jeszcze pojawić PG IPL (India Pale Lager – na razie najlepsza rzecz jaka wyszła pod tym znakiem – widać znacznie większe doświadczenie w lagerach niż piwach górnofermentacyjnych) i PG Marcowe (które podobno jest niezłe jak na Marcowe, ale ja tego stylu nie lubię i nie doceniam), a także prawdziwa petarda, najmłodszy w rodzinie, piwo infuzowane duchem kraftu, owoc najbardziej pokręconej myśli piwowarskiej – Cherry Milk Stout!

To, co przed chwilą przeczytaliście to serio nie jest ironia – tak, uważam, że idea tego piwa jest bardzo craftowa, nagina tradycję wystarczająco mocno, by nawet znaleźć się na tak zacnej i nieAmberowej imprezie jak Beer Geek Madness. Oczywiście nie znaczy to automatycznie, że Cherry Milk Stout stanie się najlepszym piwem jakie Amber wypuścił, bo ich poprzednie najbardziej pokręcone piwo dało się spokojnie wypić dopiero po prawie dwóch latach leżakowania, ale chodzi tu o samą drogę jaką browar przeszedł szybkim krokiem w ciągu ostatniego roku – od konserwy do innowatora!

Sama idea najnowszego Po Godzinach, poza wspomnianym już BGM, kojarzy mi się trochę z piwami Voodoo Doughnut od Rogue; z kawą z syropem wiśniowym z jakiegoś Starbaksa czy innej sieciowej kawiarni mającej pierdyliard „sezonowych” smaków, czy też wreszcie z pralinkami czekoladowo-wiśniowymi, których jest –naście rodzajów. Co prawda żadnego Voodoo Doughnut nie piłem, ale z dwoma pozostałymi wyobrażeniami można Cherry Milk Stout zmierzyć. Z tych dwóch wolałbym chyba wersję „kawa z syropem” niż „czekoladki”, no ale samemu trzeba sprawdzić – co, oczywiście, zrobiłem!

Po otwarciu i przelaniu PG CMS do sniftera widzimy typowo stoutową, czarną (no, z brunatnymi rozjaśnieniami pod światło) barwę płynu, pokrytego nienajgorszą beżową i drobnoziarnistą pianą. Ta jest gęsta i dość powoli opada w trakcie picia, zostawiając satysfakcjonujące znaki na szkle. Zanim jednak te znaki będzie widać, sprawdziłem aromat – mamy tu dużo kawy z mlekiem (jak można się było w sumie spodziewać) i nieco owoców – źle nie jest, choć sam aromat jest delikatny i jak na mój gust trochę zbyt przesunięty w stronę mleczności – wolałbym raczej mocniejszą kawowość.

Pierwszy łyk usuwa kawę jeszcze głębiej – ale, co ciekawe, zdominować dała się też laktoza, gdyż piwo jest wyraźnie kwaśne wiśniowym sokiem. Akcenty kawowe, czekoladowe czy mleczne są zdecydowanie tłem dla grających pierwsze skrzypce wiśni. Na moje szczęście nie jest to smak wiśniówkowy (bo jeszcze w czasach licealnych wypiłem o jedną wannę wiśniówki za dużo i mnie odrzuca), lecz kwaśny smak wiśniowego soku, znany choćby z Krieków czy nawet AleBrowarowego Johna Cherry. Z kronikarskiego obowiązku wspomnę jeszcze tylko, że piwo nie jest mocno wysycone i pije się je bardzo gładko.

Mam mieszane odczucia dotyczące Cherry Milk Stoutu – z jednej strony, zamiast chcianej kawy z mlekiem i odrobiną wiśniowego syropu dostałem jogurtowo-wiśniowe pralinki w czekoladzie mlecznej, czyli cos zupełnie poza moim profilem smakowym – z drugiej, to piwo wcale nie jest takie złe jak mogłoby się wydawać! Zupełnie nie trafia w moje smaki, ale już mojej żonie pasowało. Mamy tu ciekawy przypadek, w którym zapowiadane pokręcenie smaku nie jest tylko czczą zapowiedzią, ale jednocześnie daje wrażenie przekombinowania.

Najlepiej będzie, jak sami sprawdzicie, bo nie umiem jednoznacznie tego piwa ani polecić ani odradzić, o!

Piwny Górny Śląsk

Wpis powstał we współpracy z organizatorami festiwalu Silesia Beer Fest

Górny Śląsk się zmienia – piwnie oczywiście. Kiedy nieco ponad cztery lata temu zaczynałem stawiać pierwsze kroki w świecie nowofalowego piwa, były mi znane dwa sklepy i jeden multitap, w których można było się zaopatrzyć w piwo rzemieślnicze. Gdy teraz patrzę na Piwną Mapę, gęba sama mi się śmieje – mamy mnóstwo sklepów, wiele multitapów, browary restauracyjne i rzemieślniczy, pochodzące ze Śląska browary kontraktowe – już prawie wszystko.

Wśród całej tej dobroci brakowało tylko jednego – festiwalu rzemieślniczego piwa. Co prawda Kraków nie jest specjalnie daleko, ale umówmy się – nawet te kilkadziesiąt kilometrów zmienia się w solidną wyprawę, jeśli celem jest spożycie. A solidna wyprawa to solidne obciążenie portfela, z czego większość żon (a pewnie i mężów, w niektórych przypadkach) nie jest zadowolona ;)

Na szczęście na horyzoncie pojawia się Silesia Beer Fest – pierwszy festiwal piw niekoncernowych w tej części kraju. Po małych perturbacjach z datą, została ona ustalona na 2-4 października 2015, czyli imprezowanie można zacząć już w piątek! 22 wystawiające się podmioty (browary, puby i hurtownie); kursy sensoryczne, prelekcje, wykłady (prowadzone również przez piwnych blogerów!); popularny ostatnio slow food; a nawet kabaret piwny – wszystko to mamy znaleźć w Katowicach, na terenie dawnej Fabryki Porcelany Gieschego. W odniesieniu do niedawnej „aferki” w piwnym światku można jeszcze dodać, że szkłem festiwalowym będzie sensorik ;)

Na stronie http://silesiabeer.pl można znaleźć wszystkie informacje w nieco obszerniejszej formie, a sam festiwal ma też swój facebookowy profil i wydarzenie. Z mojej strony mogę powiedzieć tyle, że na pewno będę w sobotę – piątek i niedziela są zdecydowanie mniej pewne. Jeśli ktoś chce wpaść i pogadać, to zostawiajcie komentarze tu lub na fb, jakoś się umówimy! BTW: szykuję się do wzięcia kamery, jeśli wszystko wypali, to będzie można zostać gwiazdą ekranu ;P

Do trzech razy sztuka…

Nie tak dawno pisałem o Amberze i Twitterze, czas na szybki łyk trzeciego piwa z serii Po Godzinach – AIPA.

Jak pewnie wiecie, AIPA to flagowy styl rewolucji piwnej, najbardziej typowe piwo, którego można się spodziewać po browarach nowofalowych i tych, które dopiero wkraczają na ścieżkę rewolucji. Złośliwi twierdzą, że to dlatego, że tego stylu praktycznie nie da się zepsuć – zasyp ze słodu pale ale, przysłowiowa „łopata amerykańskiego chmielu” i tylko pilnujemy, żeby nie było wad… Oczywiście jest to znaczne uproszczenie, bo jak pokazały Pilsweizer i Koreb, nawet takie piwo da się uwarzyć niepijalne – Amber niepijalnych piw raczej nie warzył, raczej nudne i konserwatywne, więc możemy przynajmniej mieć nadzieję, że piwo nie jest wadliwe – a jak będzie z aromatem i smakiem?

Noooo… Źle nie jest… Co prawda piana jest dość marna, ale barwa to już ładna, lekko zmętniona  herbata. Przez wspomnianą marną pianę łatwo przebija się aromat, będący połączeniem dominującej pomarańczy, z nutami ananasa, mango i przebijającą się marakują, popartych żywicą, iglakami i aromatem kwiatowym – plus za aromat, bo choć nie powala intensywnością, to utrzymuje się bardzo długo i jest naprawdę udany. Pierwszy haust piwa daje nam mocny smak cytrusów, gdzieś pomiędzy grejpfrutem a pomarańczą, z dość wyraźnie wyczuwalną białą skórką (albedo) któregoś z tych owoców. Mamy tu też nieco żywiczności, acz jest jej niewiele – cytrusy jednak grają pierwsze skrzypce. Finisz jest dość mocno goryczkowy – o ile mi to absolutnie nie przeszkadza, o tyle dla grupy docelowej (czyli ludzi na co dzień pijących piwa raczej nierewolucyjne), goryczka może być zbyt mocna. Pewnym problemem jest także to, że zalega ona bardzo długo – ponownie – jeśli ktoś jest przyzwyczajony, to się nie zdziwi, ale „typowy Janusz” będzie miał nie lada zagwozdkę! Już tylko z kronikarskiego obowiązku dodam, ze Po Godzinach AIPA nie jest przesadnie wysycona, da się więc spokojnie wypić kilka na jedno posiedzenie. Moim zdaniem – najlepsze aktualnie piwo z Ambera i pierwszy poważny kandydat do stałego warzenia – ba, gdyby rzeczywiście okazało się, że dostaniemy kolejne warki, to kombinacja rozległej sieci sprzedaży Ambera w połączeniu z rozsądną ceną dałaby nam stały, łatwy dostęp do bardzo solidnego piwa codziennego. Bo choć nie jest to AIPA urywająca dupę, to jednak Amber naprawdę nie ma się czego wstydzić, i jeśli tylko da się je kupić za czas jakiś, to z przyjemnością wrzucę kilka do koszyka przed planowanym grillem czy domówką…

A żeby nie było, że słodzę bo #darylosu, mini-recenzja w wykonaniu znajomego, będącego w pół drogi pomiędzy piwami rewolucyjnymi a koncerniakami – człowieka pijącego zwykle eurolagery, ale „nagradzającego się” Żywieckim APA – dostał ode mnie jedną z butelek Po Godzinach w charakterze testera:

„Pierwszy łyk mnie trochę zaszokował – wiesz – bardzo gorzkie, nie wiedziałem, czy jest dobre czy zepsute. Później już mi posmakowało, bo jak przeszła ta pierwsza fala, to tam czułem te cytrusy co zawsze mówisz. Jest takie dużo ostrzejsze niż ta APA z Żywca, zwłaszcza na początku, ale bardzo ciekawe. W sumie, to mi smakowało!”

Więc teraz pytanie – czy to dla mojego znajomego jest jeszcze nadzieja, czy Amberowa AIPA po prostu jest porządnym piwem? Ja biorę odpowiedzialność na klatę i twierdzę, że to drugie!

Panie, panowie – Amber ma nowe najlepsze piwo, a my mamy całkiem porządną AIPĘ, która ma szansę poistnieć na rynku, o ile oczywiście włodarze Ambera zdecydują się ją powtórzyć!

Wyciągnięte wnioski, planety zewnętrzne…

Dawno, dawno temu, tak mniej-więcej w październiku 2013, zakończyła się na wspieram.to akcja crowdfundingowa gry planszowej Piwne Imperium. Po troszkę ponad osiemnastu miesiącach, Irek i Filip wskoczyli na wyższy poziom (lub zeszli do niższego kręgu piekieł ;P ) i, wraz z grą Exoplanets, pojawili się na Kickstarterze. Co za tym idzie, Exoplanets zamawiać można niezależnie od miejsca zamieszkania, a grupa docelowa gry jest na tyle szeroka, że międzynarodowe wydanie jest bardzo dobrym pomysłem.

W moim wywnętrzaniu się na temat kampanii Piwnego Imperium, narzekałem, że po głównym celu kolejne progi były po pierwsze daleko od siebie; a po drugie – nie były jakoś bardzo przekonujące do tego, by dorzucać kolejne pieniądze żeby wszyscy dostali COŚ. No nic – było, minęło, zostawiło nieco wspomnień, a co najważniejsze – pozwoliło wyciągnąć Filipowi i Irkowi wnioski, zastosowane w praktyce w czasie trwającej (jeszcze!) kampanii Kickstarterowej!

Tutaj mamy już pięknie rozplanowane kolejne progi, każdy dodający coś pożądanego – czy to nowe elementy gry, czy to upiększający albo poprawiający rzeczone elementy, czy też dający możliwość zakupu dodatków. Na chwilę pisania tego tekstu, projekt wsparło 661 osób na łączną kwotę 30581$, sprzedało się łącznie 650 fizycznych sztuk gry oraz 58 kopii w wersji print’n’play. Do końca zbiórki pozostało jeszcze nieco ponad dwa dni, a do kolejnego progu brakuje niecałych 4500$ – biorąc poprawkę na typowe kickstarterowe zwiększenie ruchu pod sam koniec zbiórki, mam przekonanie graniczące z pewnością, że do swojego egzemplarza gry będzie można dokupić także matę.

Minusy? No niby są, ale to już właściwie czepianie się – średni angielski, który dużo by zyskał po zatrudnieniu korektora; zbyt mała zniżka przy zakupie sześciopaka gry (sprawiająca, że całość jest opłacalniejsza od pojedynczych egzemplarzy tylko wtedy, kiedy nie trzeba gry dodatkowo rozsyłać po pierwszej wysyłce); oraz płatność w dolarach, co jest oczywiste ze względu na platformę, ale powoduje, że do końca nie wiadomo ile gra będzie kosztować dla Polaków.

Irku, Filipie – moje gratulacje po raz kolejny – nie tylko ze względu na fakt wydania następnej gry, ale głównie dlatego, że widać dobrze, że potraficie wyciągać wnioski! Wasze zdrowie! :)

Mały krok dla człowieka…

Browar Amber jest jednym z bardziej zastałych tworów na piwnej mapie Polski – do całkiem niedawna nie mieli w ofercie żadnego piwa, które można by było nazwać szczególnie odkrywczym, a jedyne „ciekawe” było dość trudno pijalne. Od lat wśród bardziej dojrzałych piwoszy Amber istniał li tylko dzięki Koźlakowi i ewentualnie Grand Imperial Porterowi.

Co dziwne, jest to też bodaj najaktywniejszy browar w piwnej części polskiego Twittera – konserwowość oferty nie idzie więc w parze z konserwatywnością w social media – przynajmniej da się z nimi szybko skontaktować ;)

Zdarzało się, że ja bądź inni twittujący blogerzy zagadywali przedstawicieli (agencję reprezentującą?) Ambera na Twitterze kiedy w końcu browar ten wykona jakikolwiek krok w kierunku rewolucyjnym. Pierwszą odpowiedzią było wypuszczone jakiś czas temu piwo z serii Po Godzinach – ponownie, nic odkrywczego (weizenbock), ale już w końcu coś innego niż fafnasty jasny lager! Przyjemne było to, że to piwo było całkiem znośne! Po doświadczeniu z Pszeniczniakiem, Amberowy PG#1 miał całkiem słuszną pianę, stylowy bananowo-goździkowy aromat, typową mętnopomarańczową, wpadającą nawet w brąz, barwę i pełny, ponownie bananowy, smak z ładnie ułożonym alkoholem. Nie było to piwo rewelacyjne, ale mimo wszystko porządne, i chyba nawet całkiem dobrze przyjęte – a przynajmniej negatywnych recenzji nie napotkałem. Pierwszy krok został więc zrobiony, a że rokował dość dobrze, to czekałem dalej.

Drugim krokiem okazał się być Altbier – znów styl, który, jeśli może mieć coś wspólnego z rewolucją, to jedynie francuską, ale jest to jednocześnie styl dość kiepsko reprezentowany w Polsce. Do głowy przychodzą mi tylko Manufakturowy Altbier oraz Stare Ale Jare z Pinty. Dodatkowo, nie przepadałem nigdy za altbierami, a najlepszy przedstawiciel stylu, jaki mi się trafił, to japoński Izumi Alt. Do Amberowego Po Godzinach też nie przywiązywałem większej wagi, nie polowałem na niego jakoś szczególnie, a trafił się sam przy okazji wizyty w pewnym supermarkecie z ptaszkiem w logo ;)

Cóż więc reprezentuje sobą druga odsłona limitowanej serii Ambera?

Otóż… Niestety, mniej niż pokazywał numer jeden…

Niska, piana, złożona z dużych pęcherzy opada bardzo szybko – co prawda pozwala nam się to łatwiej wwąchać w piwo w szkle, ale po pierwsze – wygląda słabo; po drugie – za dużo to tam nie czuć… Nieco karmelu i zboża, ale nic z obiecanych na etykiecie orzechów. Na szczęście moja butelka nie straszyła żadnymi wadami, albo te były równie wątłe, co reszta aromatu. Smak też nie powalał – karmelowa słodkawość, niska goryczka – piwo grzeczne do bólu i bez żadnego błysku – orzechów nadal nie uświadczono. Ogólnie rzecz biorąc, PG Altbier okazał się krokiem w tył po całkiem udanym weizenbocku, ale nadal jestem w stanie zrozumieć powody – typowy supermarketowy piwosz nie zakrztusi się tym piwem i nie wypluje go do zlewu – różni się ono na tyle od jasnego lagera, że dla niedzielnych piwoszy może być nawet interesujące…

…Ale historia na tym się nie kończy! Twittera wspomniałem wcześniej nie przez przypadek! Od kilku dni Amber zapowiadał trzecią odsłonę serii, wykorzystując (prawdopodobnie) zmyślone cytaty z ludzi „#cowiedzą”. Był tam i bloger, który „Był nastawiony sceptycznie” i wielbicielka radlerów, twierdząca, że „Jakieś takie mało słodkie” i nawet Tomasz z Dolnego Śląska, który „Recenzowałby!” – jeden z tych, #cowiedzą rzekł podobno: „Ale Amber?”, więc podejrzenia kierowały się na Amber Ale – co nawet pasowałoby do linii produktów dla początkującego wielbiciela rewolucji/niedzielnego piwosza – niby, owszem, nowa fala, ale piwo jednak delikatne i nie powalające nie wiadomo jaką goryczą. A tu nagle…

Żródło – https://twitter.com/BrowarAmber?lang=en-gb

… Tak, Amber skacze na głęboką wodę! Ciekawe, jakie wyjdzie? Czy prawdą okaże się pokutujące tu i ówdzie stwierdzenie, że szufla amerykańskiego chmielu wystarczy na pokrycie błędów? Jak pokazały Pilsweizer i Koreb, nawet AIPA może zostać spier…psuta, no ale z drugiej strony w Witnicę też nikt nie wierzył, a wyszła znośna… Jako „aktywny Twitterowicz” zostałem też przez Ambera doceniony i mam podobno dostać pakiet promocyjny, więc teraz nawet nie będę musiał polować na PG#3 – no chyba, że mi posmakuje tak, żebym chciał zrobić zapasy…

Kto czeka?

Okręt mój płynie dalej, gdzieś tam…

Często, w praktycznie każdej dziedzinie naszego życia, trafiają nam się dobre wspomnienia z dzieciństwa czy czasów młodości – szeroko pojętej oczywiście. Zwykle, wspomnienia te są tak dobre, że przez usta przechodzi nam zdanie w stylu „Kiedyś nawet pop był dobry…” (witamy w dzisiejszej notce standardowy popelinowy kawałek – ostrzegam, ten mi się kiedyś podobał! :P ) czy też wariacja na temat jedzenia/napojów/programów TV itp. Zdarza się, że takie wspomnienia pchają nas do sprawdzenia, czy przypadkiem to, co było kiedyś, jest tak samo dobre teraz… Doświadczyłem tego z planszówkami, po części też z piwem – i dzisiejszy tekst właśnie o takich wspomnieniach będzie traktował.

Około roku temu w sklepach pojawiła się powtórka jednego z pierwszych kultowych lagerów w Polsce, a mianowicie 10,5 z Kompanii Piwowarskiej. Mnóstwo zostało wtedy o tym piwie powiedziane – przywołane zostały reklamy, jako jedne z pierwszych mające bardzo wyraźną grupę docelową; przywołana została otoczka „cool”, takoż związana z rzeczoną grupą docelową; charakterystyczna puszka – jednym słowem – wszystko! Szybko też zaczęły się pojawiać „recenzje” powtórzonego 10,5 – że to już nie to samo, że została tylko puszka, bo nawet reklam i otoczki już nie ma… Z zewnątrz mogło to wyglądać naprawdę kiepsko, ale trzeba przyznać, że oczekiwania były napompowane do granic możliwości tymi dobrymi wspomnieniami. 10,5 było jednym z pierwszych moich legalnych piw, nie pamiętam dokładnie smaku, ale nie liczyłbym na to, że różnił się czymś od aktualnie produkowanych eurolagerów – i te wspomnienia naciskały mi na głowę, kręciły myślami w kierunku kupna… Ale nie kupiłem, nawet na pamiątkę – i już powiem Wam dlaczego…

Nie kupiłem 10,5 dlatego, że parę lat temu przeżyłem bardzo duże rozczarowanie i zniszczone wspomnienia – a to wszystko przez planszówki…

Magia i Miecz kiedyś (L) i teraz (P – Talizman)

Kto z Was grał za dziecka/nastolatka w Fortunę/Eurobusiness lub Magię i Miecz? Praktycznie każdy, nie da się ukryć. Ja też, i wspomnienia mam (a właściwie miałem) rewelacyjne – wielogodzinne partie Magii i Miecza z siostrą i dwoma kuzynami, kończące się po prostu brakiem czasu (bo Korony Władzy chyba nikt nigdy nie zdobył) czy też podwórkowe partie Eurobusinessu, gdzie można było przyuważyć kto się w kim „buja” obserwując pożyczki pieniędzy czy też „zapominanie” o skasowaniu należności… Przewijamy film o 20 lat do przodu, siadamy przy Monopoly (którego Eurobusiness był klonem, podobnie jak Fortuna) i po piętnastu minutach zaczynamy umierać z nudów… Talizman (czyli nasz stara, dobra Magia i Miecz) rozczarowuje tak samo bardzo – zamiast epickich przygód i walki zostaje tylko wściek, że nic nie zależy od graczy, a wszystko od kostek… Nie pomaga nawet pińcet razy lepsza jakość druku, niezłe figurki z tworzywa zamiast kartonowych portretów w podstawkach ani znacznie lepiej napisana instrukcja! Teraz nikt mnie do stołu nie zaciągnie jeśli ma na nim wylądować też jedna z wymienionych gier… Po prostu nie ma co wracać do (pre)historii, kiedy znamy już nowoczesność!

Nie zaciągnie mnie też nikt przed półkę sklepową, na której znajduje się reaktywowane niedawno EB lub ponownie powołane do życia Palone z Okocimia – bo nie chcę sobie rujnować wspomnień, zwłaszcza Palonego, które naprawdę mi smakowało… Tak samo nie chciałbym już spotkać na piwnych półkach Hebana – zostawmy wspomnienia w spokoju, a grajmy w (i pijmy) to co nowe i dobre!

To mówiłem ja, antykonserwatysta w każdej dziedzinie :> Ktoś zepsuł sobie wspomnienia EB, Palonego albo jakiejś planszówki?